Karolek erabat maite du Dominique, baina utzi egingo du mutilaren inpotentzia-arazoa medio. Orduan, Nikolai lagunarekin, jaioterrira itzultzea erabakiko du; hots, Poloniara. Han, arrasta izango du negozioarekin, eta, Dominiquez maiteminduta jarraitzen badu ere, mendekua hartzeko planak egingo ditu.
Tres colores: Blanco filmean, pertsonaien azterketa intimistaren lekuko izango gara beste behin, gizateriaren ordezkaritza, Paristik zuzendaria jaio zeneko Polonia herriko paraje hotz eta zurietara joango dena. Zinta honen tonua, ezbairik gabe, Tres colores: Azul filmekoa baino atseginagoa da, baina ez gaitezen nahastu: honako hau komedia tristea dugu zuzendariaren beraren hitzetan; izan ere, batzuetan barre egingo dugun arren protagonistaren egoera zentzugabeak medio, geldiarazi egingo gaitu uneoro, aurreko obraren heriotza bidezko (beharbada, bizitza bidezko) utzikeria eta desorientazio jarrera heriotzarekin berarekin lotutako joko makabroa izatera igaroko baita orain, egiten duguna egitera bultzatzen gaituzten benetako asmoen irakasgaia, ezinezko maitasunaren historia, maltzurra baina aldi berean beharrezkoa pantailan ikusten ditugun portaerei zentzua emateko.
Zuzendari Onenarentzat Zilarrezko Hartza Berlingo Jaialdian.