Auto-istripu batean, Juliek bere senarra, konpositore ospetsua, eta Anna alaba galduko ditu. Lesioetatik berreskuratzean, bizimodu berri bat hasteko erabakia hartuko du, independentea, bakartia eta anonimoa, lehen zituen pribilegioetatik urrunduaz. Olivier, Patriceren laguntzailea, isolamendu horretatik aterarazten ahaleginduko da. Olivier aspalditik maiteminduta dago Julietaz, eta, azkenean, «Europarako Kontzertua», Patricek amaitu gabe utzitako asmo handiko obra, amaitzeko konbentzituko du.
Bisualki, zuzendariak teknika asko erabiltzen ditu Julieren galera-zentzua eta barne-gatazka erakusteko. Juliek telebistaz hileta ikusten duenean ospitaleko ohean dagoela, haren hatzaren itzalak pantailan ageri den hilkutxa txikia laztantzen du. Behin ospitaletik aterata, bakarrik igeri hasiko da igerileku ilunean, eta minak gero eta gehiago estutuko du; hala ere, igeri jarraituko du, indarrak azkeneraino eramanaz, tristura ahazten ahalegintzeko. Argumentua ulertzeko, Kieślowski-k urdin koloreari zer esanahi ematen dion jakin behar da. Haren hitzetan, egungo garaian jadanik ez du askatasuna sinbolizatzen zentzu politikoan edo sozialean, baizik eta bizitza den bezala bizitzeko askatasuna adierazten du.
Atzerriko Pelikula Onenaren Goya Saria. Veneziako Jaialdian, Pelikula Onenaren, Aktore Onenaren (J. Binoche) eta Argazki Onenaren Urrezko Lehoia.