Senar-emazteak eta beren hiru seme-alaba gazte helduak, seme bat eta bi alaba, konplexu turistiko handi batean bizi dira beren lorategi eta igerilekuarekin. Jabegoa hesi garai batez inguratuta dago, haurrak beste aldean egotea eta han dagoena ikustea eragotziz. Beren gurasoek kanpoaldearekin erabat deskonektatuta eduki dituzte, baita eguneroko diren objektuetatik ere, esaterako, telefonotik. Objektu horientzako esanahi desberdinak erakusten zaizkie, adibidez, "zonbia" “lore hori txikia” dela eta "itsasoa" “besaulki” bat dela. Haurrei hesiaren beste aldean anaia bat dutela esaten bazaie ere, anaia ez da inoiz agertzen. Gurasoek haurrak konplexutik irteteko prest hortz bat erortzen zaienean egongo direla agintzen diete, hots, betortza erortzen zaienean. Etxean sartzen den familiakoa ez den pertsona bakarra Christina da, aitaren lantegian segurtasun-zaindari gisa lan egiten duen gaztea.
Gaiaren originaltasuna eta film hau eszenaratzea hainbat jaialditan eta kritikaren gehiengoaren aldetik sarituak izan ziren. Alabaina, polemika bidelagun du film honek, nolabaiteko probokazio- eta agitazio-moralaren dosia baitu. Ziklo hau sartzeak Grezian zinemaren narrazio unibertsalari aurre egiteko beste modu batzuk azaltzeko balio du, zinemagile ikonoklasta hau adibide. Beste hainbat sariren artean Zinema Greziarraren Akademiarena lortu zuen (film, zuzendaritza eta gidoi onenaren sariak barne), Cannes-eko Zinema Jaialdian aitorpena ere bai (nolabaiteko begirada bat eta Gazteriaren Saria).