El ilusionista (L’illusionniste)

Frantziako Jacques Tati (Día de fiesta, Mi tío) zuzendari bikainak duela mende erdi baino gehiago idatzi zuen gidoi hau, baina ezin izan zuen orduan filmatu, beraz, luzaroan geratu zen Zinematografiaren Zentro Nazionalaren artxiboetan gordeta. Erabiltzailearen beraren ikuspegitik XX. mendeko arkitektura eta hiria azaltzen hoberen jakin duen egileetako bat da. Zenbait urte beranduago, haren alabak, Sophie Tatischeffek, istorio hunkigarri hori ezin zuela alde batera utzi sentitu zuen, eta Sylvain Chomet zuzendariaren esku utzi zuen. Tatiren magia paregabea gogora ekartzeko eta ikusleen belaunaldi berri bati aurkezteko erronka hartu zuen bere gain. Emaitza, edertasuna eta sentikortasuna bateratzen dituen animazio klasikoko lan zoragarria da; marrazketari, arkitekturari eta marraztutako hiriaren egindako omenaldia da.

 

Istorioa 50eko hamarkadako azken urteetan gertatzen da, rockaren iraultzak music-hallen unibertsoa astindu zuenean, eta magia-ikuskizunak zentzugabetzat eta zaharkitutzat hartzen hasi zirenean. Ilusionista egunero konturatzen da desagertzear dagoela, beraz, Parisko areto handiak utzi eta Europa erditik joaten da zortearen bila, galdutako tolesgabetasuna berreskuratzeko. Neska bat haren jarraitzaile leiala bihurtuko da ustekabean, eta mago zaharra saiatuko da hari hutsik ez egiten, trukuak benetakoak direla uste duelako.