Roberto Rossellini esencial

Roberto Rossellini (Erroma, 1906-Erroma,1977) Erromako familia burges batean jaio zen. Adin goiztiarrean hasi zen zinemara joaten. Aita hil zitzaionean, Robertok soinu-teknikari lan egin zuen, eta , denboraldi batez, filmak sortzearekin zerikusia zuten hainbat eremutan lan egin ahal izan zuen , eta guztietan eskarmentu handia lortu zuen. 1938an lehen film laburra, Prélude à l’aprés-.midi d’un faune, filmatu zuen, eta, ondoren, Goffredo Alessandriniri lagundu zion Luciano Serra pilota filmazioan, mendearen lehen erdikofilm italiar arrakastatsuenetako batean. 1940an Francesco De Robertisi lagundu zion Uomi sul Fondo filmazioan. Bere lehen film luzea, La Nave Bianca (1941) “trilogia faxista” deritzonaren lehena da, Un pilota ritorna (1942)eta Uomo dalla Croce (1943) filmekin batera. Garai horretakoa da Federico Fellini eta Aldo Fabrizirekin izandako adiskidetasuna eta lankidetza.

Erregimen faxista 1945ean amaitu zenean, Erroma askatu eta bi hilabetera bakarrik, Rossellini Roma, ciudad abierta filma prestatzen ari zen, kreditu eta maileguen laguntzarekin. Berehala arrakasta izan zuen drama horrekin hasi zen Rossellini “Triologia neorrealista”, eta Paisá (1946) eta Alemania, año cero (1947) filmek osatu zuten. Ondoren, bi film luze egin zituen, gaur egun trantsizio-zinema gisa sailkatzen direnak: El amor (Anna Magnanirekin) eta La máquina matamalvados, erralitatea eta egia erakusten dutenak.

1949an, Ingrid Bergman-ek Roma , ciudad abierta eta Paisá filmak ikusi ondoren, gutun bat idatzi zion Rosselliniri, harekin lan egitea proposatuz, eta horrela hasi zen zinemaren munduko maitasun-istorio ezagunenetako bat. Urtebete geroago hasi ziren elkarrekin lanean Strómboli (1950), Europa 51 ( 1951) eta Te querré siempre (1954), “Ingrid-en Trilogian” deiturikoan. Film hauetako azkenak eragin handia du Frantzian, non Cahiers du Cinémak Nouvelle Vagueko jatorri estilistikotzat hartzen baitu.

1959an, komunikabide berriak eskaintzen zituen aukerez liluratuta, Roberto Rossellinik bere lehen telebista-lana , L’ India vista da Rossellini, egin zuen , eta pantaila txikirako hainbat lan inauguratu zituen, bere azken sorkuntza-etapa beteko zutenak, besteak beste: La edad del hierro (1965),La toma del poder de Luis XIV(1967) eta Socrates (1971) eta Blaise Pascal (1972) filosofoei buruzko azterketa biografioak aipagarrienak izanik.

Cahiers du Cinémaren kritikariek onartutako maisua izan zen, eta batzuek “olatu frantses berriaren aitatzat” hartu zuten. Martin Scorsesek Rosselliniren eragina onartu du Mi viaje a Italia dokumentalean ( titulua bera Rosselliniren Viaggio in Italia (Te querré siempre) bertsioa da). Scorsesek dokumentalean dioenez, bere ibilbidetan aurrera egin ahala moderatuago eta kontserbadoreago bihurtzen diren zuzendariek ez bezala, Rossellini gero eta gutxiago konformatzen zen, eta etengabe esperimentatzen zuen estilo eta erronka tekniko berriekin.