El cine de Márta Mészáros

Agian, ahaztura horren beste arrazoi bat zinemagileak berak ean dezake. Screen Memories: The Hungarian Cinema of Márta Mészáros argitalpenerako  Catherine Portugues akademikoarekin  batera, komunismoa gizonen eta emakumeen arteko berdintasunaz nola hitzartzen zen azlatzen dio, baina errealitatea zen haiek fabrikara joaten zirela eta gero lan bikoitza zutela etxean.

Patriarkatuak  ez zuten harresirik ulertzen. Budapesten zinema ikasten utzi ez zion patriarkatu bera, eta azkenean unibertsitatera Moskura Joan zen. Seguruenik irabazi egin zuen, irakasle gisa Alexander Dowzhenko eta Wsevolod Pudowkin bezalako zinema sobietarreko handiak izan baitzituen ,eta Otar Iosseliani, Kira Muratova, Serguéi Paradzhánov, Larisa Shepitko, Aleksandr

Sokúrov edo Andrei Tarkovsky-ren gela berberetatik igaro zen. Azken batean, Mészárosek estigma bikoitza jasan du Mendebaldearen begietatik: Ekialdeko zuzendaria izatea eta emakumea izatea. Beti saiatu zen gizonak nagusi ziren industria batean  lekua egiten, eta lortu egin zuen. Etengabe balioztatzearen alde borrokatzera behartzen zuen harlauza hori oso astuna izan zen 90eko hamarkadatik aurrera. Pixkanaka bere izena ahanzturan erori zen. Hungariako National film Institute-k azken urteotan bere lanaren zati handi bat berrezartzeko erabakia hartu zuen arte. Horrekin batea, Europako Zinemaren Akademiak iaz eman zion saria ere jaso zuen.

Eta beti egin zuen, zine-hizkuntza aberatsa zabalduz , emakumeen ikuspegitik: “nire filmak politikoki bakarrik interpretatzen badituzu, ikusten  duzu botere-harremanak mendez eta gizonezko zuzendariek egiten dituzten bezalakoak ez direla”. Haren filmak, hain zuzen , pertsonalak , politikoak , zintzoak , feministak eta benetakoak dira.