Foco Punto de Vista

Mutila geratzen da. Baita neska bat ere. Zelaian paseatzen dute, ibai baten ertzaren bila galtzen dira, aurkitu, jan , bainatu, jolastu, ura bota, harea eta lokatza bota, bateria jotzeko ere elkartzen dira, musika entzuteko, feriara joateko, aulki hegalariak, dantza, ibaira berriro joateko, berriz bainatzeko, berriro jolasteko…Baina zerbait aldatu da. Ez dakigu haien artean edo ikusteko gure moduan bakarrik, Agian hor egon zen beti. Hasieran, bazirudien mutilari neska gustatzen zitzaiola; orian, berriz, badirudi neskari mutila gustatzen zaiola, eta hark ez duela estimatzen.

Ibaiara itzuli eta lokatza bota dute.  Neskari begian zerbait sartu zaio, eta , orduan, kamera harengan zentratzen da, mutilaren eskuetan, haren hitzen eragina neskarengan , hain hauskorra, hain bakarrik. Eta gero etxera buelta bizikletaz.(…)

Apurka-apurka kontakizuna neskaren eskutik iristen da (…), hura falta den arte. Hamabost urteak gogora ekartzen dituen abesti baten erritmoan, bizikletan buelta horren ondoren, filmaren  minutu batzuk geratzen dira , ibai beraren ondoan, mutil berarekin, baina beste neska batekin, bera ere gorra. Orain keinuak ez dira berdinak , ez dago  maitasun-tentsioa bideratzen duen nerabeen erasorik. Orain kontzientzia dago, keinu onartuak, orain bikote bat dago, lehen maitasuna.

Gero , off-eko ahots bat entzungo dugu, neska berriarena, testu bat irakurtzen, gutun bat bezala, mutilarekiko maitasuna kontatzen,lehen aldiz maitasuna nola egin zuten eta ordutik dena aldatu da, beste distantzia bat sortu da, gurutzatu egin behar dena, beste muga bat…Eta, bitartean, ibaia ikusten dugu. Eta gero biak batera. Besterik ez. Ordu eta hamar minutu eskas igaro dira susmatzen ez genuen muga batean, lehen maitasunaren atarian. Muga hori behin bakarrik gurutzatzen da bizitzan, eta beste adin batera, beste mundu batera, iristeko aukera ematen du. Une hau ez da itzuliko. Izan zen”

(Pablo García Canga, “Dos amigos”, http://www.elumiere.net/exclisivo we b/dosamigos/dosamigos.php)